Kennis is pseudo wijsheid, een kopie van iets on-kopieerbaars…
Mensen die zeggen de wijsheid in pacht te hebben zijn nog steeds ondergedompeld in onwetendheid. Welke onwetendheid? Die van niet weten wie of wat je bent. Je omhult je zelf met draperieën bestaande uit ideeën en je verdrinkt in de, uit de ideeën ontstane, gevoelens. Daarmee denk je dat jouw bestaan gevalideerd is, je denkt dat je bestaan vorm is. Daarmee denk je het bestaan te doorzien en begrijpen maar niets is minder waar. Het bestaan is niet alleen het gemanifesteerde want wat kan het manifest zijn zonder dat het een ingrond heeft?

Je ziet in je onwetendheid maar één kant van het bestaan en je herkend de gewaarwording niet voor wat die is: een dans van tegenstellingen. Net zoals licht niet zonder donker (afwezigheid van licht) dat kan zijn wat het is (in een bestaan van alleen maar licht zou licht niet waar te nemen zijn, of vergelijk het met een groene streep op een groen vlak, die is net zomin waar te nemen, de streep kan net zo goed wel-of niet bestaan!!)

Het bestaan heeft zijn ‘grond’ in het absolute, oftewel dat wat aan zichzelf voorbij ligt, of wat zichzelf inhaalt zichzelf te zijn. Enfin dit is vruchteloos om te pogen het absolute in woorden uit te drukken.

Van belang is te ‘zien’ dat de manifestatie een van de ontelbare mogelijke vormen van uitdrukking zijn van de Ene zonder tweede. Om die reden kan geen enkel manifest (dus inclusief alle levende wezens in het heel-al) de waarheid kennen omdat die eenvoudigweg onkenbaar is.

Klein mensje, met al je mooie wensen en gedachten, met al je prachtige gevoelens die je zo meevoeren op de oceaan van het bestaan. Klein mensje het ontgaat je dat jijzelf de creator en de speler bent en in je kleinzielige onwetendheid denk je jezelf allerlei zaken toe. Tuurlijk kan jij dat ook zijn, want je bent het al maar in je getuur naar recht-onrecht, redelijkheid-onredelijkheid, pracht-lelijkheid zie je maar niet dat jij beide ziet en toch zie je ze niet! Wat een paradox. Koren op jouw (denk)molen.

Wat jij niet ziet of niet wil zien is het feit onder ogen zien dat de menselijke manier van gewaar zijn zo ongelofelijk beperkt is, we zien alleen maar de dingen die we gewend zijn te zien en zien daarmee niet dat wat door die gewenning weg gefilterd word. En dat staat nog los van alle andere ‘filtering’ van ons systeem wat het gewoonweg niet kan opvangen.
Zintuigelijke gewaarzijn is per definitie altijd de afdruk van iets uit de vormenwereld en daarmee is het altijd een kant van het geheel, gewoonweg omdat het geheel altijd 2 kanten heeft. Dit heeft alles te maken met vorm. Vorm is, om het zo uit te drukken, een manifestatie welke zich uitdrukt in die modaliteiten welke voorhanden zijn.
Zo is bijvoorbeeld de manifestatie van een werveling in het water altijd uitgedrukt in (termen van) water. en zo is de manifestatie van een idee van een vaas in de geest van de pottebakker uitgedrukt in hetgeen voorhanden is en welke gekozen wordt te gebruiken, dus in dit geval klei. De vorm welke uitgedrukt wordt,geeft een indruk aan de zintuigen van de waarnemer en deze indruk is altijd vanuit een standpunt van die waarnemer, zodoende is de indruk noodzakelijkerwijs een indruk van 1 kant van het object.

Maar nu kan je de vraag stellen: is het noodzakelijk om het geheel te ervaren wil ‘ik’ tot zelfrealisatie geraken? Nee, dat is het niet want het is al voldoende om te weten dat onze menselijke hoedanigheid beperkingen kent. te weten dat je kijkt en ervaart vanuit de beperking is al voldoende om bewust te zijn daarvan. Met dit bewust zijn van de beperkingen ontstaat een inzicht in de aard van de dingen.

De dingen (of deftiger uitgedrukt: objecten) zijn middelen die ons kunnen wijzen naar het on-waarneembare want bij elke gewaarwording van een object worden wij ons daarmee tevens gewaar van het gemis van de andere kant van het geziene. en daarmee ontstaat het bewustzijn van ‘de ziener’ of vaker ‘de getuige’ van het object.
Met deze notie, word je je gewaar van de beperking van het systeem (onze fysieke hoedanigheid) en daarmee ontstaat direct een weten dat dit alles zich voordoet binnenin iets wat zichzelf niet uitdrukt (en dat ook niet kan). Dat is onze essentie, dat is de bron van waar uit alle manifestatie voortkomt inclusief wijzelf.